از عماد تا جهاد

به نام خدا

سلام آقا جهاد؛ شهادتت مبارک، عاقبت به خیر شدی در این روزهایی نا به خیر، در این روزهایی که مرکب تاریخ دائما بر سر پیچ است و هر از چند گاهی عده ای پیاده و عده ای سوار میشوند و بزرگان می گویند قطار تاریخ بی صبرانه به سمت ظهور می راند و هر کس ایستاد باخته است، در این روزهای اتحاد تیغ و شیطان عده ای چه ماهرانه با چکاچاک حربش می رقصند، از خیابان های کفرسوسه تا جاده های الامل میشود نماد عشق بازی یک خاندان را دید، آقا زاده؛ اگر عینک بصیرتمان غبار نداشت باید همان روز که سر در آغوش ولی گذاشته بودی میفهمیدیم عشق در طایفه ی شما هر از گاهی نیست و ازآن روز که چمران عزیز، شعله در خرمن حاج رضوان انداخت تا روزی که "فرزند امام" تمام ایادی کفر و نفاق را بر انگشت خود می چرخاند و جایزه ها عدو برای سرش نهاده بود و تا مزرعه ی الامل، همه و همه اش روایت انتظارِ یک قوم است یک قوم پایداری.

اما آقا جهاد؛ این روزهای خشک و ترک خورده یمان را نبین؛ اینجا یلستان خمینی کبیر بوده است اگرچه این ها ابر نیست آسمان مان کپک زده است اما روز گاری پایگاه صدور انقلاب مستضعفین روح الله بوده که امروز دارد انقلاب، وارد میکند، جای شرمندگی اش صد البته باقیست، روزی که سروش شهادت گوش های شما را می نوازید داشتیم با "آغا" کری قدم میزدیم و کسی حواسش نبود تو را به خاطر آرمانهایت میان حلبی ها چرخ کردند چون کسی گفته است" ارمان ما در قلب ماست، در مغز ماست" و هیچ ربطی به کافی میکس خوردمان با ابلیس ندارد!

در این روزهایی که سلمان و ابوذر ها پنجه در پنجه ی  حرامیان شامات انداخته اند، طلحه و زبیر ها  این جا برایشان پرونده ی اقتصادی گشوده اند اما بنازم مرام و غیرتشان را که با جنازه هایشان همه چیز را مختومه میکنند که سرنوشت تمام مقلدان خمینی چیزی جز شهادت نیست.

در روزگاری که عروسک های خیمه شب بازی ابر نکبت ها، مثل همیشه در زمان استیصال، برایشان جلوی دوربین ها خون میریزند با الله اکبر، عده ای از جماعت حمقا، این جا برایشان تیتر" من هم شارلی هستم" میزنند اما شرمنده ام اقا جهاد هیچ کس این جا تیتر نمیزند "من هم مغنیه هستم"، کسی نگفت امروز الامل پایتخت دنیاست، هیچ کس برای تو راهپیمایی نکرد چون ما درگیر "پیاده روی" بودیم، هیچ کس جلوی سفارت لبنان شمع نیفروخت، میدانی چون تو شرقی هستی، بدتر از آن مسلمانی، فرزند تروریست ها یی.

خون دوازده نفر غربی برابری نمیکند با میلیونها جنازه ی برادران و خواهران تو، میدانی ای شهید، تو فقط بر کرانه ی ازلی و ابدی وجود برنشین، اصلا لازم نیست دستی بر آری و ما قبرستان نشینان عادت سخیف را از این منجلاب بیرون بکشی، برایمان فاتحه بخوان، ما مردگانیم...

ما تو و هم قطارانت را داده ایم و نان خریدیم برای مردمان سرزمین مان آنهم قسطی! حالا که رفتی به پدرت بگو، کسانی غیرتمان را پلمپ کردند تا " عدو الصهیونی" خفه نشود از بخار دیگی که در تهران بار گذاشته بودند و تمام کوچه های بنت الجبیل و ضاحیه تا خان یونس و رفح را اشباع کرده بود.یادت هست روزی که "آغا" کری اشتون را در ژنو چنان در آغوش میفشرد کانه بلوک شرق را از هم پاشانده است؛ همان روز "زمختمان" خنده های ظریف میکرد...